Een technologische zelfbeschouwing

Ik draag mijn hele leven al een bril en beschouw de wereld dus zolang als ik me kan herinneren door een technologische lens. Peter-Paul Verbeek schrijft in ‘Beyond Interaction: A Short Introduction to Mediation Theory’ over het begrip ‘technologische mediatie’, dat het een van de kenmerken van technologie is om de relatie tussen de mens en de wereld vorm te geven. Deze theorie verhoudt zich tot zowel low-tech als high-tech toepassingen.

De wereld is oneindig groot, onze perceptie is dat gelukkig niet. Onze hersenen en ons zenuwstelsel werken als een vorm van mediatie; ze mediëren onze zintuiglijke waarneming met ons bewustzijn zodat de realiteit die tot ons komt grotendeels voor ons te vatten is. Deze functie wordt in toenemende mate ook aan technologieën toegeschreven. De eerder genoemde bril is een simpel voorbeeld: ik kan zonder bril niet scherp zien, mét bril kan ik tekst lezen - ook een technologie - en kan daardoor weer op andere manieren communiceren, relaties aangaan, etc.

Maar nu een stapje abstracter: hoe medieert de introductie van de OV-chipkaart en het daarmee verdwijnen van de strippenkaart, de sociale interactie tussen reiziger en buschauffeur en hoe ervaren de chauffeurs als gevolg daarvan hun werk? In conversaties over technologie wordt meestal gesproken over de grote gevaren, media boeven die ons verslaafd maken voor hun eigen gewin en economisch gedreven oorlogen, terwijl veel technologische impact juist verstopt ligt in kleine, alledaagse en zelfs intieme momenten van ons leven.

In mijn serie performances ‘Quantified Body Compositions’ sluit ik mijn lichaam aan op sensoren die voltage meten in verschillende spiergroepen. De output van deze sensoren wordt gebruikt om beelden en geluid te laten ontstaan: een digitale representatie van mijn lichamelijke processen. Concreet betekent dit dat ik, zeker door een grote luidspreker, omgeven wordt door mijn hartslag. Dit leerde mij na verloop van tijd om met bewuste handeling en ademhaling mijn hartslag te versnellen en te vertragen, een technologische mediatie in de meest intieme zone, tussen mens en zijn eigen hartslag.

Ik ben Jacco Borggreve en als kunstenaar verbonden aan het talentprogramma van Tetem. Mijn werk richt zich op de technologische mediatie van het lichaam en de realiteiten die daaruit voortvloeien. Ik ben niet op zoek naar nieuwe lichamelijke functies en ben geen transhumanist. Ik ben op zoek naar nieuwe invullingen van de overvloeden van onze aanwezigheid, onze elektriciteit en warmte. Door middel van mijn werk probeer ik een completere en tegelijkertijd concretere grip te krijgen op wat het betekent om een lichaam te hebben of in een andere opvatting, een lichaam te ‘zijn’.

~ Op 1 september 2020 is Jacco Borggreve gestart met zijn ontwikkelingstraject in het kader van de Nieuwe Makers Regeling van de provincie Overijssel. Jacco werkt onder begeleiding van Tetem gedurende 1,5 jaar aan de ontwikkeling van nieuw werk. Jacco wil door theoretisch onderzoek en door voorbeelden uit de praktijk de ‘performance’ kant van zijn kunstenaarschap breder ontwikkelen.

Fotograaf: AroundAnnebel