Ogentroost

Publiceerdatum: 24 september 2020

We dronken een cola op het terras en de tranen bleven maar over de wangen van mijn vriendin lopen. Ze schaamde zich en toch kon ze niet stoppen met huilen. Terwijl ik probeerde haar te troosten vroeg ik mij af waar al die ongewenste tranen vandaan kwamen. Het verbaasde me hoe weinig ik eigenlijk wist over huilen. Waar worden tranen van gemaakt? Waarom huilen we? En waarom voelen we vaak zoveel schaamte bij ons verdriet?

Huilen, zo blijkt uit verschillende onderzoeken, is een goed communicatiemiddel: het roept empathie en mededogen op. Maar toch lijken we er niet echt mee te durven communiceren. De meeste mensen huilen als ze thuis zijn, alleen of in het gezelschap van hun partner. Ook al heeft het verdriet zich eerder op de dag voorgedaan, dan worden de tranen uitgesteld en pas later op een onzichtbaar moment gelaten. Er lijkt een taboe op verdriet te rusten terwijl het delen ervan juist waardevol kan zijn. Het zit in onze biologie om door elkaars tranen geraakt te worden en daardoor kan het een sterk verbindende factor zijn.

In mijn project Ogentroost onderzoek ik wat het betekent om ons verdriet met elkaar te delen, maar ik focus me ook op het verdriet wat ongewenst en onzichtbaar is.

"Sadness is something what makes us feel awfully alone. But at the same time it’s something what’s connecting all of us. And being aware of that connection makes it so much easier to get through it." (1)

In samenwerking met Tetem maak ik deel uit van de Nieuwe Makers Regeling van de Provincie Overijssel. Door deze regeling kan ik mijn project Ogentroost verwezenlijken. Onder begeleiding van Tetem werk ik toe naar een publicatie in de vorm van een fotoboek. Daarnaast maak ik ook een website waarop meer van mijn onderzoek naar verdriet, huilen en tranen te vinden zal zijn.

Waar heb jij voor het laatst gehuild?
Voor mijn project zoek ik mensen die gefotografeerd willen worden op de plek waar ze voor het laatst hebben gehuild. Maar ook als je (bijna) nooit huilt kun je meedoen aan het project. Alle soorten verdriet zijn van belang. Zowel verdriet om een vervelende dag op je werk als verdriet om een overleden familielid. Ben je geïnteresseerd om mee te werken? Neem dan contact op via hannelottevanelst@outlook.com en ik stuur je meer informatie. Er is sprake van een vergoeding en ervaring als model is niet nodig.

~ Hannelotte van Elst is beeldend kunstenaar en afgestudeerd aan de AKI ArtEZ hogeschool voor de kunsten.

Foto: Rode Ogentroost door Hannelotte van Elst

(1) ‘In conversation with Nick Cave’ van Nick Cave

Vorige blogs

Man and Machine – Learning in the digital society

In oktober 2019 ben ik samen met tien studenten van de Universiteit Twente gaan werken aan een onderzoeksproject: Man and Machine: Learning in the Digital Society. Vijf studenten doen de bachelor opleiding aan de ATLAS University College Twente, de andere vijf zijn filosofie studenten in de master opleiding PSTS (Philosophy of Science, Technology and Society) aan de Universiteit Twente. Zelf […]

Nieuw in Tetem: het MaakMeeLab en het FabLab

Sinds half juli is het nieuwe MaakMeeLab van Tetem geopend. Het lab is een open werkplaats en ontmoetingsplek ineen. Het lab is uitgerust met de nieuwste technieken en technologieën zoals 3D (voedsel)printers, lasercutters, Virtual Reality, Artifical Intelligence, robotica en domotica. Er worden twee programma’s aangeboden: het MaakMeelab voor bezoekers en buurtbewoners en het FabLab voor professionals. Publiek, buurtbewoners en gezinnen […]
Mastodon